|
Hi Wojtek:
Well . . . here goes nothing!:
Nazwisko Jacka Fostera z pewno_ci_ nic nie mówi nawet tej grupie czytelników MH., którzy interesuj_ si_ nowo_ciami z kr_gu prog rocka. Bo chyba taka etykietk_ nale_a_oby przyklei_ albumowi „Evolution Of Jazzraptor”, który z ko_cem ubieg_ego roku ukaza_ si_ na ameryka_skim rynku muzycznym. Jack to gitarzysta i bardzo utalentowany kompozytor, który niniejszym debiutem odwa_nym krokiem wchodzi w nieliczny kr_g bezkompromisowych i poszukuj_cych artystów, dla których liczy si_ przede wszystkim pi_kno granej przez siebie muzyki, a ewentualna s_awa w postaci wielkiego sukcesu komercyjnego nie stanowi warto_ci samej w sobie. Najwy_szy szacunek budzi lista muzyków, którymi Jack otoczy_ si_ przy nagrywaniu swojej, b_d_ co b_d_, pierwszej p_yty. A wi_c s_yszymy na niej braci Trenta i Wayne’a Gardnerów (Magellan). I nie ma co ukrywa_, te magellanowskie klimaty co rusz pobrzmiewaj_ w muzyce Fostera. Jest jeszcze jeden wa_ny zaproszony go__: Robert Berry – cz_owiek znany z tak udanych przedsi_wzi__, jak trio 3 (do spó_ki z Keithem Emersonem i Carlem Palmerem , a pod nieobecno__ Grega Lake’a nagrali w 1986r. niezapomniany album „To The Power Of Three”), czy The December People. Ci trzej muzycy wspomagaj_ Fostera w niemal ka_dym utworze, tak wi_c ich udzia_ nie ogranicza si_ jedynie do pojedynczego sola, czy okazjonalnej sekwencji d_wi_ków. Wyra_nie odcisn_li oni swoje pi_tno na kompozycjach Fostera. Dlatego wydaje mi si_, _e jego muzyczne propozycje przypadn_ do gustu przede wszystkim sympatykom towarzysz_cych mu muzyków A _e fanów Magellana i Berry’ego jest w_ród progrockowych fanów sporo, polecam zatem ich uwadze t_ w_a_nie p_yt_. Nie b_d_ zawiedzeni. Szczególnie mog_ spodoba_ im si_ przeurocze ballady „Every Time You Smile” i „DreamWith You” z _adnymi, _atwo wpadaj_cymi w ucho melodiami. Na specjalne wyró_nienie zas_uguje te_ otwieraj_cy p_yt_ utwór „Bohemian Soul” z fenomenaln_ parti_ saksofonu (Ken Stout). Przyznam szczerze, _e ostrzy_em sobie z_by na najd_u_sz_ na ca_ej p_ycie kompozycj_ „Nirvana In The Notes”. 14 minut?... Czu_em przez skór_, _e musi by_ dobrze, bo takie rozmiary budz_ najwi_ksze zainteresowanie w_ród sympatyków art rocka. Niestety, zawiod_em si_. I wynudzi_em. Dlatego zamiast najwy_szej noty album „Evolution Of Jazzraptor” otrzymuje „tylko” 4.
|